Dat ben ik nu al 2 dagen..... 2 dagen met een grote glimlach op mijn gezicht. Het begon gistermorgen al spannend met een vertraging van 3 uurtjes voor de vlucht naar Lukla. Slecht zicht in de bergen. En dat met een "kistje" zonder al teveel instrumenten best wel een uitdaging dan. Na een spannend vluchtje van 35 minuten, van een prachtig mooi uitzicht op de hoge toppen tot aan luchtzakken en geen zicht om ons heen, vonden de piloten toch een gaatje om het propellor-toestel veilig neer te zetten. Wát een geluk want na ons is het vliegveldje nu al 2 dagen dicht.

De andere mensen in de groep zijn ook allemaal avonturiers. De sfeer is gezellig en goed en we hebben veel lol met elkaar. Ook niet onbelangrijk als je bijna 3 weken met elkaar door moet brengen.

Ik kan wel een heel A-viertje vol pennen met alle superlatieven die ik kan bedenken om te omschrijven hoe het hier is. Overweldigend mooi en indrukwekkend. De grote bergtoppen om je heen, de bevolking, de natuur, de dorpjes waar je doorheen loopt. Eigenlijk de hele dag door roepen we allemaal om de beurt: Oh WOW, wat is dit mooi. En wat voelen we ons bevoorrecht om dit avontuur te mogen beleven. En tegelijkertijd ook een dubbel gevoel met alle ellende die er zich in de rest van de wereld afspeelt.

Maar goed, we hebben nog 15 dagen om nog véél meer mooie indrukken te krijgen van dit prachtige avontuur en dit nooit meer te vergeten. En als je dan hier weer later aan terug zult denken, je ook weer even een heel blij meisje zult voelen.