Hier in de Kumbhu omgeving is er niet zoveel schade. Af en toe een ingestort of beschadigd huis, maar tijdens onze trek is er weining van de aardbeving te merken. Helaas wel voor de lokale bevolking. Het toerisme hier is met 60% gedaald. Dat is goed te merken onderweg. Het stikt van de lodges onderweg, waar je kunt eten en slapen, maar het merendeel is gesloten. En dat terwijl het nu hoogseizoen is. Je kunt je dus wel voorstellen dat het hier bijna onmogelijk is om hier nog te kunnen overleven als er totaal geen inkomsten zijn.

Onze gids bijvoorbeeld, doet pas zijn 2e trek dit jaar. Eentje in het voorjaar en nu met ons, tevens zijn laatste dit jaar, want dan wordt het winter en is het hier onbegaanbaar. Hij woont de rest van het jaar met zijn gezin in Kathmandu, zonder inkomen. En dan heeft hij ook nog zijn droom om tóch nog een keer boven op de Everest te staan. De uitrusting heeft hij nog van de vorige 2 pogingen, waarvoor hij een lening van 10.000 dollar heeft afgesloten en nog steeds aan het afbetalen is. Hoe bedoel je uitzichtloos......

Af en toe heb ik nog steeds een dubbel gevoel als ik de porters onze bagage zie sjouwen. Wij hebben al moeite om de hoogtemeters te overbruggen, laat staan met 30 kilo op je rug. Maar aan de andere kant, het is wél hun inkomen. Dus ze hopen echt dat de toeristen snel weer terugkomen, des te meer omdat er hier weinig aardbevingschade is. Dat geeft de Nepali's weer een beetje hoop op toekomst.