En die begon gisteren om 5.45 in het donker op weg naar de Cho La Pas op 5330 meter. Deze pas gaat dwars door het gebergte van de Himalaya. Op de kaart staat aangegeven: dangerous crossing, falling rocks, slippery path, do not cross pass in case of snowfall. Dat belooft wat...........We zijn goed ingepakt want het is 5 graden onder nul. We moeten gelijk al meters maken. Na 2 uur buffelen staan we op 5100 meter. Gelukkig schijnt de zon ook vandaag alweer volop, dus het uitzicht is weer fenomenaal. Alle witte toppen tegen een hel-blauwe lucht. Een hoop gewonnen meters moeten we gelijk weer inleveren door een flinke daling. Een half uurtje later staan we aan het begin van de pas.

En als je omhoog kijkt, krijg je spontaan kramp in je nek, zó stijl gaat het omhoog. Klimmen en klauteren over grote rotsblokken, omhoog proberen te komen over zand en grind; 2 passen vooruit en 1 pas achteruit. Jeetje wat is dit zwaar. Echt na elke paar stappen moet ik even op adem komen. Je zit al bijna op 5330 meter hier. Deze tocht is wel het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. De marathon was er niks bij.....

En dan zet ik mijn trots maar even opzij: één van de sherpa's is al boven geweest, heeft zijn rugzak achtergelaten en komt weer naar beneden. Om mijn rugzak over te nemen en mij naar boven te helpen. Nou, geen overbodige luxe.......

Maar als je dan na 3 uur klimmen boven komt, dan word je weer een heel blij meisje en is alle ellende (bijna) weer vergeten. Het uitzicht doet gewoon pijn aan je ogen, zó ontzettend mooi. Voor je de hoge wanden vol met sneeuw en ijs en beneden je de immens grote gletsjer. Die moeten we ook een groot deel oversteken. Gelukkig hebben we "crampons" aan, een soort stijgijzers voor meer grip. Wat een sprookjeswereld hier. Aan het einde van de gletsjer nog weer een stukje klimmen om de laatste 2 uur weer naar beneden te knallen. Arme benen en knieën, die hebben het zwaar te verduren vandaag.

Na 9 lange uren komen we eindelijk bij de lodge aan. We zijn allemaal helemaal verrot en kunnnen onze benen niet meer vooruit bewegen. Hoog tijd voor een middagdutje, met een grote grijns op mijn hoofd, denkend aan deze dag om nooit meer te vergeten.