Home Sweet Home

De afsluiter van elke reis........ Samen weer veilig en heelhuids thuis......... En zoals Paul al zei: Thuis met motortassen en fotokaartjes vol met ervaringen en verhalen. Het contrast kon trouwens ook niet groter zijn; van windkracht 7, regen en 2/3 graden, naar een hittegolf. Zijn we in een keer onze koude en natte voeten vergeten......

We hebben deze 2 weken als een expeditie ervaren. Alle ontberingen en elementen die we onderweg zijn tegengekomen hebben we met goed vervolg doorstaan. De ene keer wat makkelijker dan de andere, en soms met wat hulp. Maar samen uit, samen thuis. Dat gold gelukkig voor alle 13 helden, en natuurlijk Bram, onze chauffeur, manusje van alles, techneut en kok....(en als je honger hebt eet je alles!!!!!!!!! ) Geintje Bram......

Het is moeilijk om deze reis in een paar woorden samen te vatten. Zoveel indrukken en ervaringen in 11 dagen. Het off-road rijden staat natuurlijk op de 1e plek. Alles hebben we gehad. Simpele gravel paden, lastige single-tracks door het zwarte lavazand, de ontelbare doorwadingen door het ijskoude water, de diepe potholes vol met water, de steile afdalingen en de soms nog steilere klimmetjes, al dan niet voorzien van stenen en keien om het ons nog lastiger te maken. De 10km lange track door een "uitloopgebied" van een gletsjer. Dit was een soort van half droogstaand meer met gele paaltjes die de route aangaven. Een doorgaande en bestaande route door een meer, dat verzin je ook niet........Een andere gave en onvoorstelbare track was een 5km lange trial over stenen en keien. Ook her en der aangegeven met die gele paaltjes. Waarschijnlijk neergezet door iemand met een slok teveel op...... Het maakte eigenlijk niks uit, of je nu links of rechtsom het paaltje om reed.Je motor net pruttelend aan de gang houden om netjes en heel over alle stenen en keien heen te manoeuvreren. En als je dit dan overwonnen hebt, erachter komen dat die motor zoveel meer kan hebben dan jij denkt. Wat een kick geeft dit om hier overheen te rijden. We zijn blij met onze lichte X-jes, want de berijders van de zware GS-sen hebben het een stuk moeilijker.

En dan natuurlijk de weersomstandigheden die we hebben moeten trotseren. De ene dag een heerlijke zonnetje dat op de prachtige panorama's en vergezichten scheen. De andere dag weer koud, winderig en nat. Niet zo heel erg, maar dat je dan ook bijna niks van het lanschap ziet is dan toch wel jammer. Of dan ineens in de mist de bergen in duiken en geen hand voor ogen zien.

Maar dit alles hoort allemaal bij het avontuur en geeft wel weer stoere verhalen en "hero pictures". Allemaal opgeslagen op de harde schijf in je bovenkamer en op je laptop. Een reis voor ons om nooit meer te vergeten. Bedankt Paul, Bram, Gerry, Leonor, Huub, Ronald, Jeroen, Selma, Patrick en natuurlijk de 3 musketiers Wilco, Marc en Al.

Allemaal weer Home Sweet Home

PS En natuurlijk iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties. XX

Doorwadingen

Dat is en blijft toch wel een "dingetje"....... En als je dwars door het onherbergzame binnenland van IJsland rijdt, dan moet en zul je door rivieren heen moeten rijden. Of je nu wilt/kunt of niet, hoe smal, breed, diep of ondiep, met of zonder grote keien...... Je moet er doorheen. "Gewoon" een kwestie van genoeg (maar niet teveel) gas geven en kijken waar je naar toe gaat. Naar de overkant dus.... Maar ja, als je dat stromende water voor je ziet is dat best wel lastig.

Maar oefening baart kunst en iedereen ging er steeds makkelijker en beter doorheen. Af en toe wel wat glibber en glijpartijtjes met als resultaat een plons in het koude water. Gelukkig hebben Jan en ik elke doorwading droog doorstaan. Wél met natte voeten, maar dat is onvermijdelijk.

Zeker als de rivier te diep was en we met 4 man om de motor naar de overkant moesten lopen. Mooi om te zien hoe iedereen elkaar dan helpt naar de overkant te komen. Jan voelde zich natuurlijk als een vis in het water. Mooi om te zien hoeveel pret hij heeft op zijn X. En ik begin die doorwadingen ook nog leuk te vinden. Jammer dat we ze in Nederland niet hebben!!!!

Slapen, eten, drinken

Elke reis zijn dit toch wel de basis behoeftes die ook elke keer weer anders zijn.

Slapen doen we in grote hutten, die we ook meerdere keren moeten delen met andere mensen/groepen. En dan moet je je voorstellen dat je één grote slaapzaal hebt waar aan 2 kanten een 10-persoonsbed in staat. Dus dan lig je lepeltje lepeltje met nog 9 anderen. En als je dan eindelijk je comfort-zone een beetje veilig hebt gesteld, kun je niet slapen door 10 snurkende mannen...... En daarom hebben wij dus een eigen tentje bij ons. Lekker rustig en met zijn tweetjes in je eigen tentje slapen in de vrije natuurlijk op IJsland. Zo VET. ........ En nat...... Het regende 1 avond zo hard dat we ons tentje uit zijn gevlucht om tóch maar lepeltje lepeltje te gaan liggen met 10 anderen!!!

Diezelfde grote hutten zijn ook voorzien van grote gaarkeukens, met pannen om voor 25 man tegelijk te koken. Als we aankomen na een lange en vermoeiende dag pakken we eerst de auto uit want daar zit de drankvoorraad van iedereen in. Dan is het drank en snacks zo snel mogelijk op de tafel, vergezeld door de stoere verhalen van die dag.

Het 3-gangen menu wordt verzorgd door Paul en Bram, de gids en de chauffeur. Die kunnen zó bij Herman den Blijker in dienst. Alles gaat schoon op. Maar dat kan ook zijn omdat iedereen hongerig is na zo'n lange en inspannende dag!!!!

Vandaag zijn we gestrand en slapen we hoog en droog in een privé-hut/huis. En wat zullen we lekker slapen zonder gesnurk om ons heen want we hebben heel riant een eigen slaapkamer. Gestrand omdat we hier onze dorstige tanks konden vullen, ware het niet dat de benzinepomp ook sinds gisteren "droog" staat. Misschien vanavond zegt de eigenaar. Dussssssss........... Dat is het mooie van reizen, always expect the unexpected!!!!!! En geluk bij een ongeluk, ook een beetje gestrand vanwege het slechte weer. Het is 3 graden en de regen komt horizontaal voorbij buiten als we binnen zitten te lunchen. Paul besluit dus maar om hier te blijven, wat door niemand heel erg gevonden wordt......

Dat werd dus een vroege borrel..........

Eén grote speeltuin

Dat is IJsland in 1 woord. Een hele grote speeltuin voor onze noppenbandjes. En natuurlijk voor diegenen die er op rijden. We hebben elke dag een ontzettend grote grijns op ons gezicht die onze helmen uitknalt. Diezelfde noppenbandjes hebben een hoop te verduren. Het ene moment moeten ze stenen en rotsen trotseren, het andere moment moeten ze (met moeite) hun weg vinden door het zwarte lavazand om vervolgens weer af te koelen in het ijskoude water van de tientallen doorwadingen.

Het rijden gaat ons goed af. Zeker omdat onze X-jes voor dit landschap gemaakt zijn. Een heel verschil met alle grote GS-sen waar de rest van de groep op rijdt. Jan heeft hier ook de tijd van zijn leven. Die kan er maar geen genoeg van krijgen en leeft zich helemaal uit hier. Ik natuurlijk ook, maar in een ietwat rustiger tempo.......

Spectaculair zijn zeker de doorwadingen. Eerst de vette 4x4 Ford volgauto er doorheen. Kijken hoe diep de rivier is en of er een hoop stenen "in de weg" liggen. Daarna 1 voor 1 de motoren. Blijft elke keer weer spannend of iedereen droog de overkant haalt. Helaas niet het geval voor sommigen onder ons. En dat is best wel koud op een dag als vandaag als het 3 graden is en de regen horizontaal voorbij komt. Gelukkig hebben Jan en ik het droog en heel gehouden en zijn we allebei nog niet gevallen.

We hebben al 8 dagen dikke pret gehad, maar nu is het toch al een beetje aftellen. Nog 3 dagen te gaan in deze grote speeltuin!!!!!

Buitenaards

Je kunt van alles verzinnen om het landschap van IJsland te omschrijven, maar eigenlijk is maar één woord toepasselijk: BUITENAARDS mooi en afwisselend.

Je rijdt letterlijk van de ene "OH" naar de andere "AH" .......wat mooi. Je kunt je hoofd wel de hele dag 360's laten draaien, maar ja, dat is niet zo handig op de motor. Want het merendeel rijden we natuurlijk onverhard. Op asfalt rijden doen we wel weer als we weer in Nederland zijn.

En dat onverhard kan van alles zijn: gravel, stenen, zand. Recht uit, bochten, omhoog en weer naar beneden.....concentratie is dus wel vereist. Gelukkig stoppen we regelmatig voor de nodige Kodak-momentjes om later thuis nog eens van te kunnen genieten. En tegen je kleinkinderen kunnen zeggen, ja ja, dit hebben opa en oma écht gereden!!!!!!!

Je hebt soms ook echt het idee dat je in een filmdecors aan het rijden bent. En dat het landschap ook om het half uur van film verwisseld. Iedereen in de groep heeft dan ook al 2 dagen een hele grote grijns op het gezicht.

De groep bestaat trouwens uit 14 man. Waarvan 4 ontzettend stoere vrouwen, jaja, ik ben gelukkig dit keer niet het enige meisje........ Paul, de gids, 9 ook best wel stoere mannen en Bram, de chauffeur van de volgauto. Onze held van de bezemwagen!!!!!!!

Er wachten ons nog 9 avontuurlijke dagen, die ongetwijfeld ook BUITENAARDS mooi zullen zijn.

IJsland

Morgen is het zover.....EIndelijk samen naar IJsland. Op onze X-jes. Hoe vet is dat. Redelijk onverwacht. Want eerst stond het warme en zonnige Corsica op de planning. Nu dus onze wind-en water bestendige motorkleding ingepakt.

Nadat Paul ons morgen samen met de andere 11 mede-avonturiers opwacht op het vliegveld, vertrekken wij overmorgen voor een 11-daagse toer door het ruige en natte binnenland van IJsland. Er zullen voor mij wel een hoop OH JAAAAA momentjes zijn. Maar dit maal natuurlijk toch wel weer een hele nieuwe belevenis op een setje noppen.

We zijn benieuwd naar de rest van de groep, die we morgen aan boord wel zullen ontmoeten. Met waarschijnlijk een hoop mooie en stoere verhalen. En die de komende 2 weken alleen maar mooier en stoerder zullen worden. Zeker als de vulkaan Katla besluit actief te worden!!!!

IJsland, Here We Come

Home Sweet Home

Dat blijft toch wel de meest passende titel voor een laatste verhaal.......

Het vertrek vrijdagmiddag uit Kathmandu verliep met een uurtje vertraging zonder problemen. Ook de tussenlanding in Dhaka om kerosine te tanken duurde gelukkig maar een uurtje, zodat we op tijd in Kuala Lumpur waren voor onze vlucht naar Amsterdam. Dit was tevens het moment om afscheid te nemen van de rest van de groep. Zij waren op de Malaysian Airlines-vlucht geboekt en ik als late boeker mocht met mijn eigen blauwe cluppie terug vliegen naar Nederland. Wat dus helemaal geen straf was. Het gevoel wat Nederlandse passagiers ervaren -home away from home- mocht ik nu ook zelf ervaren na 3 weken weg van huis te zijn geweest. Helaas op 1 collegaatje na waren er geen bekenden aan boord. De meegebrachte pepernoten voor de crew waren aan de vooravond van Sinterklaas een welkome versnapering.

En om 6 uur zaterdag-ochtend was het dan zover. Na 18 uur opgepakt te hebben gezeten in en op een vliegtuigstoel (goed voor het creeren van nog meer respect voor mijn passagiers) landde ik met een mooie blauwe Boeing 777 op Schiphol. Een half uurtje later mocht ik eindelijk mijn liefste vriendje weer in de armen sluiten en ook mijn liefste mama was voor mij helemaal uit Rotterdam gekomen voor een dikke knuffel. Het was volgens mij een scene die het niet verkeerd zou doen in "Hello, Goodbye".......

En dan weer thuis. Heerlijk weer een uitgebreide, warme douche. Eindelijk weer in je eigen bedje slapen, want dat blijft toch het allerfijnst. De bruine boterham met kaas, de lekkere cappucino, het wijntje bij het eten, schone kleren aan...... nou ja, teveel om op te noemen. En ik realiseer me heel goed hoe fijn het is om al deze dingen, die we eigenlijk als vanzelfsprekend beschouwen, weer om me heen te hebben en te kunnen doen.

Het was een avontuurlijke reis die ik nooit meer zal vergeten. De beelden en ervaringen staan voor altijd in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift. En natuurlijk heb ik een geheugenkaart vol met mooie foto's die er aan meehelpen een grote grijns op mijn gezicht te toveren als ik op een regenachtige zondagmiddag met een kop thee door het fotoalbum zit te bladeren.

Bij deze wil ik jullie nogmaals bedanken voor alle lieve en leuke reacties die jullie hebben achtergelaten. Wie weet "to be continued" en tot een volgend avontuur. Tot die tijd is het "Home Sweet Home".......

Cultuur-schok.

Na 25 jaar vliegen zou je zeggen dat ik toch al aardig wat gezien heb van de verschillende culturen in de wereld. Maar niets is minder waar na 2 dagen op sjouw door Kathmandu.

We hebben een aantal "Highlights" bezocht die op de lijst van Unesco staan. Als eerste stond het Durbar Plein van Patan op het lijstje. Patan is een van de oude Konings-steden van Nepal. Hier helaas ook heel veel schade aan het paleis en de tempels op het plein.

Vervolgens met onze gids naar de Buddhanat Stupa. Deze stupa is een van de grootste en belangrijkste stupa's in de Buddhistische wereld. En ook hier heeft de aardbeving zijn sporen nagelaten. De stupa is als het ware "onthoofd" ; het bovenste gedeelte is helemaal verwoest. Gelukkig zijn ze ondertussen al druk bezig met de herstelwerkzaamheden.

Ook staat een bezoek aan de Hindoetempel Pashupati op het programma. Hoog boven op een heuvel gebouwd en inmiddels helemaal overgenomen door een grote "kolonie" apen. De gids is de hele dag al druk en enthousiast aan het vertellen over het Hindoeïsme, het Boedhisme, allerlei goden en godinnen, gebruiken en rituelen dat het teveel is om nog te kunnen onthouden. Deze wereld staat zó ver van ons af dat het moeilijk is om het allemaal te kunnen begrijpen. Dan besef je echt dat je je in een compleet andere cultuur bevindt.

Maar de grootste cultuurschok komt aan het einde van onze reis door de stad. We gaan naar Pashupatinath. Hier worden de lichamen van de overleden mensen aan de oever van de rivier verbrand. Dat gaat hier 24/7 door, want dit moet zo snel mogelijk gebeuren. Soms wel binnen het uur. Nou, daar sta je dan. Te kijken hoe lijken verbrand worden. Maar ja, bij ons gebeurt het ook, alleen zien we dat niet. Toch wel onder de indruk lopen we weer naar het busje; wat leven we toch in een andere wereld.

En daar worden we 's avonds ook weer keihard mee geconfronteerd. We zijn thuis uitgenodigd bij onze trekking-gids Bhuwan voor het avondeten. Hij heeft zich al 1000 keer verontschuldigd voor zijn krappe behuizing. En we kunnen maar niet aan zijn verstand krijgen dat we het al een hele eer vinden dat we met zijn zessen zijn uitgenodigd. Maar ja, dan komen we in zijn "huis" en zijn we toch wel in een hele andere wereld. Met zijn vrouw en 3 jonge kinderen wonen ze in 1 kamer van 4 bij 5 ofzo. En hier moeten ze dus wonen, eten, slapen, spelen....... Wel hebben ze nog een keuken en een wc in het trappenhuis. Tja, dan ga je wel even relativeren, met hoofdletters!!!!!!! Ze hebben voor ons alles uit de kast getrokken. Een heerlijke maaltijd en genoeg bier. En eigenlijk teveel, maar we vinden het met zijn allen vanavond wel heel onbeleefd om ons bordje niet leeg te eten......

Vandaag verlaten we deze "cultuur-schok" om weer naar onze eigen "cultuur-schok" te vliegen. Want na 3 weken het idee te hebben gehad dat je even niet meer deelneemt aan de rest van de wereld zal ook wel weer even wennen zijn. Vanmiddag de vlucht naar Kuala Lumpur, waar ik vanavond met mijn eigen blauwe cluppie weer naar Amsterdam zal vliegen, waar ik eindelijk weer de armen van mijn liefste vriendje en mijn mama om me heen zal hebben......