Lukla Airport

Gisteren was het weer zover. Wake-up tea om 5.30. Het eerste wat ik doe is de gordijnen open doen om te constateren dat er gelukkig een heldere hemel is. Goede kans dus dat we ook echt deze ochtend zullen vertrekken. Een half uurtje later lopen we in 15 minuten in het donker naar het vliegveld van Lukla. Vertrek is om 7 uur. We zijn toch allemaal weer een beetje gespannen. Lukla Aiport is, zullen we maar zeggen, één van de uitdagendste vliegvelden ter wereld (sorry mam...). Het ligt midden op een plateau midden in de bergen. Dus vaak last van turbulentie en bewolking tussen de bergen. De kleine vliegtuigjes zijn natuurlijk niet uitgerust met geavanceerde apparatuur dus als het zicht slecht is moeten ze gewoon weer terug naar Kathmandu. Het korte landingsbaantje loopt bijna verticaal omhoog en eindigd in de rotswand!!! Spectaculair om te zien natuurlijk.

Nadat we in de georganiseerde chaos hebben ingechecked, worden onze tassen voor de vorm nog even geïnspecteerd. Of we lighters en branders bij ons hebben. Na dze grondige! inspectie gaan ze op het karretje. Dan mogen wij door de security. Vrouwen gescheiden van de mannen. Nou ja, het zijn gewoon 2 poortjes naast elkaar. Mijn nationaliteit wordt opgeschreven en of ik messen of andere scherpe objecten bij me heb..... Na een volmondig NEE mag ik doorlopen. Mét een camelbag en veldfles vol water. Hoezo vloeistoffen regel?

Na 45 spannende minuutjes horen we wat. En ja hoor, daar komt het 1e propellor vliegtuigje omhoog gespuwd. Binnen 5 minuten staan er 3 kistjes op het mini platform. Zodra nummer 3 stilstaat moeten wij al naar buiten en instappen. De stewardess wappert nog even met een veiligheidskaart, zegt dat we de stoelriemen vast moeten doen en gaat dan ook zelf zitten. Binnen 10 minuten al klaar voor vertrek. Gaat bij de KLM niet lukken denk ik....... Joepie, daar gaan we. Mooi op tijd. Gas erop en voor we het weten Is de Twinotter "los".

De vlucht duurt een uurtje en verloopt gelukkig zonder de gigantische luchtzak van de heenweg. Na een uurtje het meest prachtige uitzicht op alle besneeuwde toppen landen we veilig op Kathmandu Airport. Een busje met daarachter het karretje met onze bagage brengt ons naar de aankomsthal, nou ja, buiten voor de poort mogen we onze tassen eraf halen.

En dan staan we ineens weer in de bewoonde wereld. Einde Himalaya avontuur. Nu nog 2 dagen avontuur in Kathmandu.......

Lukla, De Finish

17 dagen en ongeveer 140 kilometer verder zijn we "over de finish". Een avontuur met alleen maar hoogtepunten. Letterlijk en figuurlijk. Vele meters zijn we omhoog gelopen om die net zo hard weer te dalen. Soms met lood in de wandelschoenen als je omhoog keek en je je realiseerde dat je jezelf al die hoogtemeters omhoog moest sleuren.

Hoogtepunten waren het beklimmen van de Kala Pattar, om daar op 5623 meter hoogte te genieten van het prachtige uitzicht op die machtige Everest, de beklimming en passage van de Cho La pas en gletsjer op 5330 meter. Maar natuurlijk waren alle 17 dagen een groot hoogtepunt. Gewoon het idee dat je hoog midden in de Himalaya aan het wandelen bent, op Het Dak van de Wereld, dat is een ongelofelijk gevoel van vrijheid. En het idee dat je zó ver van de bewoonde wereld verwijderd bent en géén idee hebt van wat er in de rest van die bewoonde wereld zich afspeelt is toch ook wel weer een verademing.

Nu waren ook de omstandigheden optimaal: geen last van hoogteziekte, prachtig zonnig weer 2 weken lang, goed en lekker eten, goede accommodaties, een goede reisleider en gidsen, en een leuke groep klimmers. Het enige wat me zal bij blijven als minpuntje is de kou. Dat hoort er nu eenmaal bij, maar het elke avond en nacht zó koud hebben, dan verlang je echt weer naar een beetje warmte.

Die gaan we morgen gelukkig weer opzoeken. De vlucht naar Kathmandu vertrekt om 7 uur, als de weergoden meewerken....... Het vertrek van dit vliegveld zal zeker weer voor nóg een hoogtepuntje zorgen.

Everest Marathon

De afgelopen 2 weken zijn we langs de route regelmatig deelnemers tegen gekomen die de Everest Marathon gingen "rennen". Zij waren ook verplicht om 2 weken te acclimatiseren alvorens ze mochten starten. Gisteren was het zover. De start is in Gorak Shep en de finish 42 kilometer verder in Namche Bazar. Dezelfde route die wij aan het lopen zijn.

En nou komt het: waar wij 4 dagen over doen, loopt de snelste renner er ongeveer 4 1/2 uur over. We worden de hele dag ongehaald door de lopers. De snelsten zijn Nepali. Waar wij voetje voor voetje en met onze stokken heel voorzichtig afdalen, vliegen zij letterlijk naar beneden. Bijna zonder te kijken waar ze hun voeten neerzetten. We kijken met ongeloof naar hun prestaties. Elke renner die ons passeert moedigen we met luid applaus aan. Uit eigen ervaring weet ik hoe motiverend dat is. Dan krijg je gelijk weer nieuwe energie om door te gaan.

Over 2 jaar is er weer een marathon. Misschien schrijf ik me er wel voor in, ik weet in ieder geval hoe de route is. Denk alleen dat ik dan een tentje en slaapzak mee moet nemen.......

Zomaar

Vannacht wakker gelegen door een snurker in het "hok" naast me. Je ligt bijna lepeltje lepeltje naast elkaar. Er zit alleen een houten wandje tussen!!!!!! Zaterdag gelukkig weer naast mijn eigen lief.....

Eergisteren eindelijk weer eens een douche gehad. Heerlijk die warme stralen op je lijf. Alleen als je de kraan uitdraait heel snel je vieze kleren weer aan. Het enige schone elke dag is nog een onderbroek.

Onderweg ook voor je eigen wc-papier zorgen. Een nieuwe rol heb je al voor 5 euro. Gelukkig wel 2-laags. Kun je hem 2 x gebruiken......

Vanavond "bonte avond" met de hele groep. En ook voorzichtig weer aan het bier na 16 dagen. Lekker snel teut denk ik.

Het is nu 6.30 en wakker gemaakt met thee en uitzicht op de Everest. Zo weer op pad voor een lange dag. Zonnetje schijnt, kom maar op.....

Ondertussen.........

Zijn we al 15 dagen onderweg. Vandaag de eerste 600 meters alweer gedaald. En het is al goed te merken dat er weer meer zuurstof in de lucht zit. Als we dan weer een half uurtje moeten stijgen gaat het gelukkig weer wat makkelijker, en kom je niet als een oud wijf proestend en puffend boven. Ook de vegetatie wordt wat meer gevarieerd. Niet alleen maar kale vlaktes om je heen, maar lopen we ook weer door de bossen en wandelen we ook de bewoonde wereld weer in.

Ondertussen horen we ook dat Lukla Airport alweer een paar dagen dicht is vanwege het slechte weer. En mocht het dan opklaren dan mag je blij zijn dat je überhaupt weg kunt, want er is een kerosine- tekort in Nepal omdat India de grenzen dicht houdt. Maar goed, positief denken en de hele trip zit alles al mee, dus zijn we woensdagmiddag gewoon weer in Kathmandu.

En hoe is het met mij? Ik geniet nog steeds met volle teugen van dit waanzinnige avontuur. Er zijn elke dag weer zóveel indrukken van alles wat je ziet, hoort en ruikt. Ik voel me echt heel erg bevoorrecht dat ik hier mag en kan zijn. Ook mijn lijf kan alle "ontberingen" nog steeds aan. Ik heb gelukkig geen last van hoogteziekte gehad. Dat maakt deze reis natuurlijk ook veel prettiger. Wel heb ik het al 15 dagen koud. En met name 's avonds en 's nachts en als je 's morgens wakker wordt. 's Avonds met BH en thermo-ondergoed heel snel in je slaapzak schieten en de volgende morgen zó weer in je hiking-kleren. Wakker worden met ijs op de ruiten...... Volgende reis dan maar een trekking maken op Bonaire ofzo......

Nog 2 dagen van deze prachtige omgeving genieten, maar stiekum toch ook wel al een beetje aan thuis denken ondertussen.......

Eten, drinken, slapen

De eerste levensbehoeftes.

Kroketten, chips, chocola, bruine boterham met kaas, boerenkool met worst, erwten soep, bier, wijn, een goede cappucino, je heerlijke eigen warme bedje met schone lakens, je behoeftes doen op een schoon (zit) toilet.......Wakker worden naast je allerliefste vriendje en gezellig samen ontbijten....... Na 2 weken primitieve omstandigheden maken we elkaar helemaal gek!!

Nee, alle gekheid op een stokje natuurlijk, die primitieve omstandigheden horen bij zo'n reis. Het eten is prima en voldoende en we zijn er nog niet ziek van geworden. 'S Morgens een grote bak porridge voor de energie die we hard nodig hebben. 'S Middags een warme gevulde noodle soep en 's avonds vaak iets van rijst. We zijn met zijn allen flinke theeleuten geworden, af en toe een warme chocolade melk en een milk/ coffee. Gisteren mezelf verwend met een Twix als toetje, voor 3 euro!!! Alcohol is er wel maar wordt afgeraden om op grote hoogte te drinken.

Slapen doen we in lodges. Vaak houten gebouwen, soms van steen, die 's nachts heel weg afkoelen. De bedden zijn wel ok, maar het beddengoed moet je maar niet onder een vergrootglas leggen. Als je geen smetvrees hebt dan krijg je het wel....... En de laatste douche is ook alweer zó lang geleden, die kan ik me niet eens meer herinneren. Lang leve de natte doekjes en af en toe een bak met warm water om je een beetje op te frissen.

Nog een levensbehoefte, de wc....... Tja, ook hier moet je geen smetvrees hebben. Houten hokjes, binnen of bij pech buiten (fijn voor als je 's nachts moet). Met een gat in de vloer, dus hup, op je hurken, neus dicht en gaan......

Maar alles went en hoort natuurlijk bij het avontuur. En hoeveel meer je alles weer waardeert als je weer lekker in je eigen huis bent, met al je geliefden om je heen en al je luxe levensbehoeftes.

Hoogtepuntjes........

De hele trekking is natuurlijk één groot hoogtepunt en avontuur, maar gisteren en vandaag stonden er 2 op de agenda.

Gisteren een tocht naar het Everest Base Camp, op zo'n 5300 meter. Gek idee om daar zó dichtbij te zijn. Er is daar overigens helemaal niets te zien tijdens dit jaargetijde. Er zijn geen expedities naar de top. Dus geen tentjes en geen bedrijvigheid. Dat is wel jammer. Maar evengoed wel een apart idee om daar te staan. Onze sherpa's wilden overigens niet mee op dit tochtje. Zij waren in het camp vorig jaar tijdens de aardbeving toen een heel groot gedeelte werd weggevaagd. Zij hebben het overleefd, maar een aantal vrienden niet.

En dan vandaag de beklimming van de Kala Pattar, de Zwarte Berg, met een top van 5623 meter. Letterlijk het hoogste punt van onze trekking. 3 uur zwoegen naar boven. Het wordt er niet makkelijker op. De benen zijn nog vol van de andere beklimmingen en ook de hoogte pest je lijf. Bij elke paar passen moet ik echt op adem komen. Pfffff, volgende vakantie maar een strandvakantie boeken denk ik.......

Maar als je dan eenmaal hijgend en puffend boven komt, is het wederom een grandioos uitzicht. En dan helpt ook het prachtige zonnig weer natuurlijk ook weer mee vandaag. We hebben een waanzinnig uitzicht op de Everest aan de overkant. Ze lijkt zó dichtbij........ Sta je hier op het Dak van de Wereld, midden in de Himalaya. We zijn er allemaal een beetje ondersteboven van. Zó indrukwekkend. We nemen het met al onze zintuigen in ons op. En ook worden de geheugenkaartjes helemaal vol geschoten. Maar dit uitzicht op deze grote hoogte staat voor altijd op ons netvlies en in ons geheugen. Voor altijd een hoogtepunt!!

Een dag om nooit meer te vergeten

En die begon gisteren om 5.45 in het donker op weg naar de Cho La Pas op 5330 meter. Deze pas gaat dwars door het gebergte van de Himalaya. Op de kaart staat aangegeven: dangerous crossing, falling rocks, slippery path, do not cross pass in case of snowfall. Dat belooft wat...........We zijn goed ingepakt want het is 5 graden onder nul. We moeten gelijk al meters maken. Na 2 uur buffelen staan we op 5100 meter. Gelukkig schijnt de zon ook vandaag alweer volop, dus het uitzicht is weer fenomenaal. Alle witte toppen tegen een hel-blauwe lucht. Een hoop gewonnen meters moeten we gelijk weer inleveren door een flinke daling. Een half uurtje later staan we aan het begin van de pas.

En als je omhoog kijkt, krijg je spontaan kramp in je nek, zó stijl gaat het omhoog. Klimmen en klauteren over grote rotsblokken, omhoog proberen te komen over zand en grind; 2 passen vooruit en 1 pas achteruit. Jeetje wat is dit zwaar. Echt na elke paar stappen moet ik even op adem komen. Je zit al bijna op 5330 meter hier. Deze tocht is wel het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. De marathon was er niks bij.....

En dan zet ik mijn trots maar even opzij: één van de sherpa's is al boven geweest, heeft zijn rugzak achtergelaten en komt weer naar beneden. Om mijn rugzak over te nemen en mij naar boven te helpen. Nou, geen overbodige luxe.......

Maar als je dan na 3 uur klimmen boven komt, dan word je weer een heel blij meisje en is alle ellende (bijna) weer vergeten. Het uitzicht doet gewoon pijn aan je ogen, zó ontzettend mooi. Voor je de hoge wanden vol met sneeuw en ijs en beneden je de immens grote gletsjer. Die moeten we ook een groot deel oversteken. Gelukkig hebben we "crampons" aan, een soort stijgijzers voor meer grip. Wat een sprookjeswereld hier. Aan het einde van de gletsjer nog weer een stukje klimmen om de laatste 2 uur weer naar beneden te knallen. Arme benen en knieën, die hebben het zwaar te verduren vandaag.

Na 9 lange uren komen we eindelijk bij de lodge aan. We zijn allemaal helemaal verrot en kunnnen onze benen niet meer vooruit bewegen. Hoog tijd voor een middagdutje, met een grote grijns op mijn hoofd, denkend aan deze dag om nooit meer te vergeten.