Government Rules

Het middag-programma: off-road de bergen in. Jebel Akhdar, de Groene Berg, met het Saiq-plateau op zo'n 2000 meter. We hebben er zin in na 400 kilometer asfalt gisteren. Maar na een paar honderd meter volgt de teleurstelling. We worden bij een politie-post tegen gehouden. Er mogen alleen maar 4x4's naar boven. Ja hoor....je maakt een grapje zeker..... Nou, lullen als brugman natuurlijk,een paar keer met mijn blauwe ogen knipperen, maar nee hoor, het is en blijft een NO-GO. Government Rules.......Tja, die kennen we ondertussen wel.

Bij het omdraaien krijgen we een aanbod van een gids MET 4x4 om ons voor 30 Real naar boven te brengen. WAT een afzetter. Maar goed, we zijn nu toch wel heel erg benieuwd hoe moeilijk die top wel niet te bereiken is. Ha ha, hoe naief kunnen we zijn..... Het blijkt een 25 kilometer lange asfalt weg te zijn, die niet zou misstaan in de Alpen. Wat een enorme afzeiker is dit zeg. Deze in 6 jaar gebouwde race-track heeft ook als gevolg dat de originele dorpjes verzwolgen zijn door een compleet nieuwe stad. Boven op het plateau. Eeuwig zonde vinden we. Maar het uitzicht is wel een beloning en adembenemend mooi. Toch leuk voor 60 euro!!!!

Tot zover Nizwa. Vandaag weer verder naar het noorden, op zoek naar een mooie en nieuwe noppen-experience.

Nizwa-experience

Eergisteren weer voet op vaste land gezet. NIzwa als doelin de gps gezet. Sla 3x af over 400 kilometer. Dan is Uw eindbestemming bereikt. 400 lange, saaie en hete kilometers met als decor een zand-en stenen woestijn. Er is een motor die dit ritje aangenamer had gemaakt, met airco, muziek, billen-massage en ijskoude drankjes. (ik zal geen namen noemen......).

Vrijdag-morgen is nl de geiten-markt in de soukh van Nizwa. Een must-see volgens de reisgids. En we zijn niet de enigen..... Het krioelt er werkelijk van de geiten, koeien, handelaren en natuurlijk hordes toeristen. Een mooi schouwspel. In de omringende soukhs worden verder nog groente, fruit, vis en kruiden verhandeld. Heerlijk om doorheen te struinen, zo kleurrjk is alles. Mooi om op deze manier een beetje Omani-cultuur op te snuiven.

Op het middag-programma staat een ritje de bergen in. Voor de nodige off-road experience.

Island Hopping

Met een oude stalen schuit die als pont diendein anderhalf uur naar Masirah Island gevaren. Dit eilandstaat bekend om de schildpadden die hier in grote getalen hun eieren komen leggen op de mooie witte zandtsranden. Dit aantal kan wel oplopen tot 15-tot 30.000 per jaar. Grote kans dus dat we dit fenomeen kunnen waarnemen, alhoewel de zomermaanden de beste tijd hiervoor is.

We vinden een mooie plek voor ons tentje op hetdoor ons gebombardeerde "Turtle Beach". Om 4 uur 's nachts ons tentje uitgekropen om op Turtle Watch te gaan. Helaas, alles wat we zien zijn slechts miljoenen sterren en tientallen krabben die verschrikt alle kanten op spurten als ze in het licht van onze lampjes komen. Om 5 uur liggen we weer braaf in onze slaapzakken. Dan de schildpadden maar aan de binnenkant van onze ogen bekijken.

Dubbelpech, want onze eerste poging bij Raz Al Jinz, om naar de schildpadden te kijken was ook al op niks uitgelopen. Kom je bij het Visitor's Centrum aan, krijg je te horen dat er geen Turtle Watching is die nacht. Government Issues. Maybe tomorrow...... Waar heb ik die eerder gehoord......

Behalve dat we een groot gedeelte off-road het eiland kunnen rondrijden is er verder niks te beleven hier. En om af te koelennatuurlijk af en toe een duik in zee in een van de vele mooie baaitjes hier.

Maar na 2 dagen hadden we het wel gezien hier, dus de hoogste tijd om weer naar de overkant te varen.

Riding The Wahiba Sands

Op onze route liggen ook de zandduinen van Wahiba Sands. 180 kilometer lang en 80 kilometer breed. Niks dan alleen maar zandduinen die soms wel 100 meter hoog zijn. Geen wegen die hier doorheen rijden, alleen maar tracks. En alleen maar te rijden als je een 4x4 hebt, of natuurlijk een motor met een paar goede noppen-banden eronder.

Voorwaarde is natuurlijk wel dat je in het soms diepe en mulle zand kunt rijden. Nou is dat voor Jan natuurlijk geen enkel probleem, die heeft er de tijd van zijn leven. Maar ik ben binnen een minuut al door mijn deo heen...... Een zandhaas zal ik wel nooit worden.

Maar we moeten wel, want na 40 km ligt "1000 Nights Camp". Een desert/safari camp midden in een oase. De 1e 30 kilometer gaan redelijk vlot want de ondergrond is gravel, met af en toe wat stukken zand. We moeten een aantal keer mijn motor uit het zand tillen. Wat baal ik van mezelf dat ik het niet kan EN durf. Jan is heel geduldig en geeft goede aanwijzingen, maar de lef ontbreekt om de juiste dosis gas te geven.

Maar dan..... de laatste 10 km. Die zijn voor mij echt niet te doen. What to do..... De redding komt op het juiste moment. Ik kan in een 4x4 springen richting kamp en Jan erachter aan op zijn motor. Deze chauffeur is zo vriendelijk om Jan weer een lift te geven naar mijn motor. Hij blij, want hij mag nu 2x heen en weer crossen. Als hij voor de 2e x komt aanrijden barst zijn grote grijns uit zijn helm. Als een heel blij jongetje.....

En gelukkig, er is nog plek ook...zul je net zien..... Weslapen heerlijk 2 nachtjes in een bedoeinen-tent op deze romantische plek midden in de woestijn. Genieten van een mooie zonsondergang, het lekkere eten, een heerlijke buitendouche, een superkoud zwembad (raar hoor hier midden in de woestijn).

Maar we moeten dezelfde route ook weer terug. Krijg er alweer de zenuwen van.... Maar gelukkig kunnen we hetzelfde truukje weer uithalen. En mag Jan weer 2x heen en weer. Mooi om te zien hoe makkelijk hij zich op de motor door het zand beweegt.

En blij, blij, blij...waar ik op de heenweg een paar keer zand moest happen, blijf ik nu tot mijn grote blijdschap (en die van Jan) op mijn motor zitten. Nu heb ik een grijns van oor tot oor.

Het was een ervaring om nooit te vergeten; Riding the Wahiba Sands.

De 1e levensbehoeftes.

Drinken, eten en slapen. Dit moet je voor elkaar hebben als je in de bergen en woestijn wilt overleven. Ervoor zorgen dat je self-supporting bent.

Drinken: op de motor drinken we water uit onze camel-bags, en extra waterflessen mee in onze motortassen. Ook hebben we een apparaat mee waarmee we zelf water kunnen reinigen. Dat is als je tenminste water kunt vinden in dit gortdroge klimaat.....

Eten: een flinke voorraad "Adventure Food" mee. Gedroogd voedsel, kokend heet water erbij, even laten staan, et voila: diner and breakfast is served. What's cooking: chicken cashew, pasta bolognese, knüsper müsli, expedition breakfast. Jummie. Wie wil er nu nog een bruine boterham met kaas en een glas melk?

Slapen: zo vaak mogelijk in ons tentje. Hoog in de bergen op 1600 meter, wat wel een heerlijke afkoeling is met de hitte overdag. Of je tentje opzetten op 1 van de vele verlaten zandstranden, waar je enige gezelschap het ruisen van de zee en de miljoenen sterren 's nachts zijn.

En af en toe in een hotelletje. Heerlijk die douche na 3 dagen natte doekjes en een heerlijk bed na 3 nachten op een lek luchtbedje!!!

Én weer even wifi om weer wat van ons te laten horen!!!!!

In en op onze nopjes.

Onze noppen moesten gelijk flink aan de slag om ons omhoog te krijgen in de ruige bergen van de Eastern Hajar. Vanaf zee-niveau naar 1600 meter via hele steile bergpassen en haarspeldbochten die soms vol liggen met stenen en keien. Niet altijd even makkelijk voor mij. Soms met een beetje hulp van Jan komen we samen boven waar we beloond worden met een prachtig uitzicht op de kust ver beneden ons en de bergtoppen die nog voor ons liggen. Volgens het reisboek "One of the most memorable drives". A spectecular off-road drive, with extremely steep sections. En daar is niks van gelogen.

Leven vind je hier bijna niet. Af en toe een paar huizen en hutjes met wat geiten die er rond lopen. Je vraagt je af wat je hier te zoeken hebt als bewoner, zo ver van de bewoonde wereld.

Na 2 dagen zijn we weer in diezelfde bewoonde wereld en rijden we onze nopjes het asfalt weer op. Ze moeten nog een week wachten voordat ze de bergen weer in mogen..

Eindelijk in Muscat

Na een boottocht van 4 uur en 3 kwartier zijn we eindelijk in Muscat aangekomen. Met een gemiddelde sneldheid van zo'n 80 kilometer per uur waren we om 16.15 in de haven. De snelste ferrie van de wereld maakte zo wel zijn naam waar.

Nog 1 nachtje van de westerse luxe genieten.Bij Starbucks 2 koffie bestellen waarvoor je ook 28 liter benzine in je tank kunt gooien. De beste steak van het Midden Oosten eten in het Rock Bottem Cafe met een heerlijke fles rode wijn (na 5 dagen geen alcohol). Een goed bed en een douche.

En morgen daneindelijk weer verder met onze Roadtrip. Eindelijk weer wat kilometers op onze noppenbanden maken. Op naar nieuwe belevenissen en avonturen........

The Arab Way

Dat ze allemaal in de grootste auto's rijden die er gemaakt worden,en dat de benzine gelukkig voor hen maar 25 eurocent per liter kost, en dat de mannen allemaal in te lange witte overhemden lopen en de vrouwen hun lijven verstoppen onder hun zwarte abaya, dat is wel algemeen bekend.

Maar het is ook heel vermakelijk om te zien hoe de Omani hier zijn eten bestelt bij de lokale "äfhaal" : men komt aanrijden in een of ander slagschip, toetert een keer luid en blijft in de auto zitten. Dan komt er een mannetje naar buiten rennen en neemt de bestelling op. En als het niet snel genoeg gaat, dan toeteren ze er nog een paar keer op los.Dat alles met een draaiende motor voor de airco. En zo staan er in de spits wel 13 op eenrij te wachten. Volgende keer als ik naar de Chinees bij ons ga ook maar eens proberen op die manier!!!!

Ook op zijn Arabisch is hier de dienstregeling van de boot naar Muscat. Op vrijdag in het ticketoffice om te boeken voor de tocht van maandag. Die gaat niet meer, is nu dinsdag. OK, dinsdag dan maar. Krijgen we zondagavond een sms-je: dinsdag geannuleerd. Het wordt woensdag......Dus...... Net zo betrouwbaar als de dienstregeling van de NS.......

Maar in die 2 dagen hebben we genoten van het leven en het landschap onder en boven water.De 1e dag 2 fantastische duiken gemaaktten noorden van Musandam in de Straat van Hormuz. En vandaag doorgebracht op een Dhow,een traditioneel schip, varenddoor de "fjorden" van Musandam. En gelukkig geen schip vol met Nederlanders met naambordjes op van Kras-reizen......

Tomorrow......dan hopen we aan te komen in Muscat......The Arab Way......