Ain't no mountain high enough

De Gokyo Ri. En die was 5360 meters hoog gisteren. In 3 uur 570 meter omhoog klimmen. Nepali steep dus. Heel erg stijl.....Na elke paar minuten verplicht even op adem komen. Dan ga je toch echt wel merken dat je op zo'n grote hoogte zit. Je moet echt op je adem letten, breath in, breath out!

En dan kom je eindelijk puffend, hijgend en steunend boven, en dan word je toch beloont met het meest fantastische uitzicht 360 graden rondom die je maar kunt verzinnen. En dat is nóg mooier omdat het vandaag ook weer strakblauw is. We kunnen bijna alle toppen in hun volle glorie zien. De Cho Oyu 8153, de Everest 8848, de Lhotse 8501 en de Makalu 8475. Ze lijken zó dichtbij, maar toch ook weer zó onbereikbaar.

Na een uurtje boven genieten en heel wat fotootjes verder storten we ons weer naar beneden. Wat ben ik blij met al die uurtjes bodypump en al die zware squat-oefeningen. Met dank aan Frank en Linda. De "but" is weer helemaal bikiniproof zoals Martine het van de week al zei.

Vandaag een relatief rustige wandeldag. Maar 3 uurtjes gelopen en waren we vroeg al in de hut. En oh, wat heb ik een heerlijk middagdutje gedaan in het zonnetje. Het lichaam moet nog bijkomen van de klim gisteren én alvast opladen voor de zware tocht van morgen.

Dan gaan we nl de Cho La-pas over, die op 5368 ligt. Dat wordt dus de volgende High Mountain!!

Ondertussen

Op 4790 meter...... Midden tussen de hoogste toppen van de Himalaya........

We lopen al 6 dagen in het zonnetje met een strakblauwe hemel. Hierdoor steken de wit besneeuwde toppen extra mooi af en voelt het aangenaam warm hier op deze hoogte. Als we 's morgens vroeg vertrekken trekken we alle laagjes aan die we hebben en naarmate het later en warmer wordt, pellen we ons steeds meer uit.

De sfeer in de groep is supergoed. We zijn allemaal aan elkaar gewaagd en zo'n beetje hetzelfde loopniveau. We motiveren elkaar als we er een beetje doorheen zitten en zorgen goed voor elkaar. Ook de gids en de rest van het team zorgen ervoor dat we niks tekort komen. De lodges waar we slapen zijn eenvoudig maar schoon, lekker en goed eten en vriendelijke mensen.

Gisteren dacht ik lekker een douche te nemen. Heerlijk even warm water op je lijf na 3 dagen natte doekjes..... Sta je helemaal klaar in je nakie, draai je de kraan open, wil je je kop onder het warme water steken.......is het water in de watertank op....... Blij dat ik mijn haar niet al in het sop had...... Vandaag een alternatieve douche: met mijn voetjes in een emmer met heet water en jezelf een beetje poedelen. Wát een luxe.

Je voelt jezelf hier zó ontzettend ver van de bewoonde wereld, terwijl je hier echt in The Middle Of Nowhere wandelt. De reis wordt verkocht als wandelvakantie maar het heeft af en toe toch meer weg van een expeditie. Lange "wandeldagen" met vele hoogtemeters te overbruggen. Mag je 's morgens eerst een paar honderd meter stijgen, dan in de middag weer naar beneden. En dan redelijk stijl met "traptreden" gemaakt van grote stenen en keien, die niet echt gemaakt zijn voor meisjes van 1.65!!

Ik kan nog wel zoveel meer vertellen, maar hou het hier maar even bij. Ondertussen genietend van jullie lieve en leuke berichtjes..... XX Opperdushi

Nepal na de aardbeving

Hier in de Kumbhu omgeving is er niet zoveel schade. Af en toe een ingestort of beschadigd huis, maar tijdens onze trek is er weining van de aardbeving te merken. Helaas wel voor de lokale bevolking. Het toerisme hier is met 60% gedaald. Dat is goed te merken onderweg. Het stikt van de lodges onderweg, waar je kunt eten en slapen, maar het merendeel is gesloten. En dat terwijl het nu hoogseizoen is. Je kunt je dus wel voorstellen dat het hier bijna onmogelijk is om hier nog te kunnen overleven als er totaal geen inkomsten zijn.

Onze gids bijvoorbeeld, doet pas zijn 2e trek dit jaar. Eentje in het voorjaar en nu met ons, tevens zijn laatste dit jaar, want dan wordt het winter en is het hier onbegaanbaar. Hij woont de rest van het jaar met zijn gezin in Kathmandu, zonder inkomen. En dan heeft hij ook nog zijn droom om tóch nog een keer boven op de Everest te staan. De uitrusting heeft hij nog van de vorige 2 pogingen, waarvoor hij een lening van 10.000 dollar heeft afgesloten en nog steeds aan het afbetalen is. Hoe bedoel je uitzichtloos......

Af en toe heb ik nog steeds een dubbel gevoel als ik de porters onze bagage zie sjouwen. Wij hebben al moeite om de hoogtemeters te overbruggen, laat staan met 30 kilo op je rug. Maar aan de andere kant, het is wél hun inkomen. Dus ze hopen echt dat de toeristen snel weer terugkomen, des te meer omdat er hier weinig aardbevingschade is. Dat geeft de Nepali's weer een beetje hoop op toekomst.

Wandelen, klimmen en klauteren tussen de 8-duizenders

Vandaag stond een acclimatisatie-tocht op het programma. Walk high - Sleep low. 440 meter omhoog wandelen. 2 1/2 uur via een soort trap naar boven klauteren. Dat is op zee-niveau in Holland al een uitdaging, maar hier helemaal een beproeving. Langzaam langzaam wordt een soort mantra..... Stapje voor stapje jezelf naar boven "hijsen".

Maar ja, als je dan eenmaal boven bent, dan ben je al dat gehijg al lang weer vergeten. Met uitzicht op allerlei 6 en 8-duizenders om je heen, die met hun witte toppen allemaal mooi afsteken tegen de hel-blauwe lucht. Daar word je wel even heel erg stil van. Met de Everest op je netvlies, die opeens wel heel erg dichtbij lijkt.... Maar toch ook weer heel erg onbereikbaar, zeker door zijn reputatie. Dit is natuurlijk wel de bekendste, maar ik kan er nog wel 6 bijschrijven. 360 graden rond de hele dag deze TOPPERS om je heen. Wát een kadootje. We voelen ons echt bevoorrecht om dit mee te mogen maken.

Heftig dromen schijnt ook bij het leven op hoogte te horen, dus ik weet wel waar ik vannacht over ga dromen. Over een paar mooie besneeuwde toppen denk ik......

Leven op hoogte

We zitten inmiddels al op 3440 meter. We zijn gedropt door het vliegtuig op 2840 meter, dus hebben we al aardig wat meters moeten stijgen. Mijn lijf past zich gelukkig weer goed aan het leven op deze hoogte en heb ik nog geen enkel teken van hoogteziekte. Zeker een hele verandering als je al begint onder zeeniveau..... Het programma is natuurlijk zó opgezet dat onze lichamen zich goed kunnen aanpassen. Vandaar dat we nu ook 2 nachten slapen op deze hoogte.

Als je lijf zich goed aanpast dan heb je honger, plas je je helemaal lek, heb je geen hoofdpijn en ben je niet misselijk. Eén van de belangrijkste dingen om hoogteziekte te voorkomen is veel drinken. En dan natuurlijk GEEN alcohol, helaas. Ook goed eten is een must. En gelukkig is het eten erg smaakvol en afwisselend. Wat ook weer een positieve uitwerking heeft op je darmen.

Slapen doen we in trekkers-lodges. Ik was er vanuit gegaan in grote slaapzalen de nachten door te moeten brengen, met allemaal snurkende mannen en 2 weken niet te kunnen douchen. Maar wat een luxe verrassing. Een eigen slaapkamer met nu zelfs een eigen wc en douche op de kamer. En de douche is nog superwarm ook. Wat een kadootje aan het einde van de dag.

De temperatuur overdag is ongeveer 5 graden, maar met het zonnetje voelt het wel wat warmer. 'S Avonds koelt het ook in rap tempo af. Dan is het in de kamer ook rond het vriespunt. Dus lig ik als een mummie in mijn slaapzak, met thermokleding aan, sokken aan en een warmwater kruikje. Dan voel ik me wel heel erg sexy.......NOT......

Morgenochtend wake-up call om 6.30 met een kopje thee, 7.00 ontbijt en om 7.30 weer op weg om nog meer hoogtemeters te maken.

Jullie vinden het leuk om mijn verhaaltjes te lezen, maar ik op mijn beurt vind het ook weer super om jullie berichtjes te lezen. Voel ik me toch weer een beetje thuis. XX van Opperdushi

Daaglijkse leven

De dag begint natuurlijk met een stevig ontbijt voor al die calorieën die we gaan verbranden. We lopen alleen met een dagrugzak op. De rest van onze bagage wordt gedragen door porters. We hebben 3 porters mee, die elk 2 rugzakken van ongeveer 15 kilo met zich meedragen. Ongelooflijk zwaar dus. Ook hier een dubbel gevoel, dat jij als de rijke toerist je bagage naar boven laat brengen. Maar ja, het is wel hun inkomen. In deze regio draait alles om de trekking-toeristen. Die brengen geld in het laadje. Alleen is het laadje nu wel heel erg leeg, omdat alle toeristen weg blijven vanwege de aardbeving. Voor ons een geluk bij een ongeluk, want het is ontzettend rustig.

De trek gaat over een pad, waar ook de lokale bevolking gebruik van maakt. Om van dorp naar dorp te komen maar ook als "transport-weg". Alles wordt in grote manden op de ruggen van mannen en jongens gebonden om zo alles naar boven te transporteren. Varieënd van voedsel tot hele grote dikke planken.

Het gaat van Nepli Flat naar Nepali Steep. Dalen en stijgen, de hele dag door. De route loopt voor een groot deel langs een gorge van de Dodi Kosh, de Melk Rivier. Die we kriskras steeds oversteken dmv lange, stalen bruggen. Je moet geen last van hoogtevrees hebben.......

Mijn wifi-tijd zit er bijna op, dus moet ik helaas alweer stoppen. Maar ik heb nog zóveel te vertellen......

Wordt vervolgd, het daaglijkse leven........

Blij Meisje

Dat ben ik nu al 2 dagen..... 2 dagen met een grote glimlach op mijn gezicht. Het begon gistermorgen al spannend met een vertraging van 3 uurtjes voor de vlucht naar Lukla. Slecht zicht in de bergen. En dat met een "kistje" zonder al teveel instrumenten best wel een uitdaging dan. Na een spannend vluchtje van 35 minuten, van een prachtig mooi uitzicht op de hoge toppen tot aan luchtzakken en geen zicht om ons heen, vonden de piloten toch een gaatje om het propellor-toestel veilig neer te zetten. Wát een geluk want na ons is het vliegveldje nu al 2 dagen dicht.

De andere mensen in de groep zijn ook allemaal avonturiers. De sfeer is gezellig en goed en we hebben veel lol met elkaar. Ook niet onbelangrijk als je bijna 3 weken met elkaar door moet brengen.

Ik kan wel een heel A-viertje vol pennen met alle superlatieven die ik kan bedenken om te omschrijven hoe het hier is. Overweldigend mooi en indrukwekkend. De grote bergtoppen om je heen, de bevolking, de natuur, de dorpjes waar je doorheen loopt. Eigenlijk de hele dag door roepen we allemaal om de beurt: Oh WOW, wat is dit mooi. En wat voelen we ons bevoorrecht om dit avontuur te mogen beleven. En tegelijkertijd ook een dubbel gevoel met alle ellende die er zich in de rest van de wereld afspeelt.

Maar goed, we hebben nog 15 dagen om nog véél meer mooie indrukken te krijgen van dit prachtige avontuur en dit nooit meer te vergeten. En als je dan hier weer later aan terug zult denken, je ook weer even een heel blij meisje zult voelen.

Reizigers-virus

Het enige virus wat niet gevaarlijk is voor de volksgezondheid......... Het is "even" een dag reizen, opgepropt zitten in een vliegtuig met nog 300 anderen, wachten op een ongemakkelijk stoeltje op het vliegveld voor je volgende vlucht, vliegtuigvoedsel eten, wachten voor je visum, wachten voor de douane, wachten bij de koffers......

Maar als je die van jou dan ook eindelijk rondjes ziet draaien op de band dan begint met een zucht van verlichting je vakantie dan ook echt.

Gelijk al cultuur snuiven als je de aankomsthal uitloopt, de geuren, kleuren en geluiden die op je afkomen. Al je zintuigen staan op scherp. Genieten van de busrit naar je hotel, samen met je leuke medereizigers en ontvangen worden door de groepsleider in het hotel.

Genieten van het "landingsbiertje" bij het lokale eten, wat overigens super lekker smaakt. Genieten van alle introductie-verhalen van de rest van de groep en de gids. Die heeft ooit als sherpa bijna 2x op de top van de Everest gestaan. Maar ja, net niet telt niet....helaas.

En dan nu genieten van de laatste douche. De volgende keer dat ik stromend water over mij heen krijg is pas over 16 dagen. En dan heerlijk "crashen". Lang leve het tijdsverschil.

Morgenochtend vroeg om 6.15 de vlucht naar Lukla om vervolgens gelijk aan onze 1e trek te beginnen. Kijken of ik het reizigers-virus nog onder de leden heb!!